Stop, observe and document

Lange tijd twijfelde ik of ik dit echt ga doen. Ik kan echt tientallen redenen bedenken om het vooral niet te doen, maar je voelt 'm vast aankomen; ik ga ervoor.  Eigenlijk trok Jodi van Practising Simplicity me met dit artikel definitief over de streep. Ze beschrijft, als moeder van twee kindjes, treffend hoe snel onze kleintjes groot worden.

" ... I miss them with a longing that only a mother’s heart knows; it’s deep and raw and acts as a beautiful reminder: to stop, observe and document." 

Dus dat is wat ik ga doen: stop, observe and document. Want dat de tijd soms door je vingers lijkt te glippen, kan ik alleen maar beamen als ik naar zijn koppie kijk: waar is de baby gebleven die we 16 maanden geleden in onze armen sloten? Wanneer werd hij deze wijze dreumes? 

Dus hier ga ik: elke week een portret van Joris. Omdat ik niets wil vergeten. Omdat ik hem wil zien groeien. Zelfs op de dagen waar geen einde aan lijkt te komen.

1/52: Zijn eerste keer in een draaimolen. Met papa in een auto. Zijn favoriet.
2/52: Joris mag niet achter de bank komen, omdat er op de vensterbank vaak kaarsen branden. Met deze onschuldige blik checkt hij of die regel nog steeds geldt. Elke dag, een keer of wat.