Voordat ik instapte heb ik lang getwijfeld of ik dat überhaupt wel moest doen. Is het wel verstandig om foto's van je kindje op het wereld wijde web te delen? Waarop ze wellicht tot in de lengte der dagen blijven staan en je niet goed weet welke reis ze nog meer afleggen? Waar hij ook niet zelf voor kiest, maar wat 'm eigenlijk wordt 'aangedaan'? Door mij. Natuurlijk met instemming van papa.
Er zijn legio redenen om vooral niet mee te doen aan zoiets als Project 52: een persoonlijk foto-project waarbij je elke week een portret van je kindje maakt en deze online deelt. Laat ik voorop stellen dat ik alle meningen respecteer en heel goed begrijp als jij er voor kiest dat inderdaad niet te doen. Wat mij prikkelde om het tóch te doen was (onder andere) de uitspraak van Gretchen Rubin in haar boek The Happiness Project: "The days are long, but the years are short"
De initiator van Project 52 legt dit als volgt uit: "Indeed, our days of mothering babies and young children can be tiring and messy; a cycle of washing, settling, cleaning and playing. Sometimes they're monotonous and seemingly endless. But then, without so much as a blink, the sleepless nights and mornings at the park are over, and we're sending our children off to school, hesitantly cutting the metaphorical cord once again."
En zo is het. Met het portretteren van je kindje leg je verschillende momenten vast. Je ziet zijn groei, zijn onschuld, zijn verwondering, zijn jeugd. Bijzondere momenten, maar ook de 'gewone' momenten. Je vangt de tijd in jullie eigen verhaal. Voor mij is het een extra motivatie - of noem het een stok achter de deur - om aan zo'n project als dit mee te doen. Ik sta er bewuster bij stil.
Op deze manier heb ik een waardevolle reeks herinneringen vastgelegd. En heb ik mijzelf uitgedaagd (geïnspireerd door anderen) om dat steeds beter te doen. Terugkijkend op afgelopen jaar - waarin ik niet eens 52 portretten deelde, maar 'slechts' een stuk of 33 - voel ik ongelofelijke trots en dankbaarheid voor ons kleine, dappere mannetje die zich ontwikkelt tot een geweldige, leergierige, ondeugende en ondernemende peuter.
Tegelijkertijd voel ik inderdaad ook iets van weemoed. Voor de tijd die zo snel verstrijkt. Als ik naar de foto's kijk, mis ik ook de kleinere versie van Joris. Vanaf het moment dat ik zijn kleine, warme lijfje voor het eerst in mijn armen kreeg. Het lijkt zó lang geleden. Ook in 2015 stap ik daarom weer in. Want als ik naar hem kijk, écht naar 'm kijk, dan staat de tijd even stil.
Bovenin het eerste portret van dit nieuwe jaar. Joris in de speeltuin met rode vingertjes van de kou. Hieronder een kleine selectie van mijn favorieten van 2014. Nieuwsgierig naar de rest? Als je in het zoekvenster rechts '52 Project' ingeeft, zie je ze allemaal. Mooie dag!
Geen opmerkingen
Een reactie posten